Και πάλι εδώ

Γράφει η Κ.

Ήρθε ξανά πριν δύο μέρες. Ήρθε κι αυτήν την φορά το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που μου λύγισε τα γόνατα. Δεν μπορούσα να το αντέξω τέτοιο φορτίο, βαρύ, ασήκωτο. Είχε ξανά την ίδια μορφή με τότε πριν από πέντε χρόνια. Μαύρο και μουντό. Πελώριο που να σε σκεπάζει ολόκληρη. Να μην σε αφήνει να δεις έξω από αυτό για μέρες. Μπορεί και μήνες. Μπορεί και χρόνια.

Την τελευταία φορά το είδα που ερχόταν. Ίσως να το κάλεσα εγώ με κάποιον τρόπο. Τώρα όμως.. Τώρα ήρθε ύπουλα, μουλωχτά. Πέρασαν 3 μήνες για να καταλάβω ότι όντως ήταν παρόν. Η αλήθεια είναι πως είχα μία υποψία αλλά ο ευκολόπιστος νους μου είχε καθησυχαστεί σε λόγια ψεύτικα με όμορφο όμως και χρωματιστό περιτύλιγμα. «Ναι, όλα καλά.» Καλά..

Κάθε φόρα που το συναντώ σκέφτομαι όλο και πιο πολύ να το ακολουθήσω. Βαρέθηκα να με αιφνιδιάζει και κάθε φορά που εμφανίζεται η μοναδική καμπύλη ευτυχίας στο πρόσωπό μου----το χαμόγελο, όχι το γέλιο, έχει διαφορά---- να την κάνει ευθεία... Μια ατελείωτη ευθεία απ’την οποία τρέχεις να ξεφύγεις αλλά τελικά διανύεις όλο και περισσότερα χιλιόμετρα από ‘κείνη. Ψάχνεις το τέρμα στο απέραντο μαύρο που βλέπεις μπροστά σου την παραμικρή λάμψη φωτός.

Μα δεν ξέρεις πως όταν χάνεις κάτι αγαπημένο δεν υπάρχει φως;  Κάθε φορά που χάνεις κάτι που αγαπάς, κάθε φορά χάνεσαι και εσύ. Δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Το συνειδητοποιείς αργότερα.

Το χειρότερο

όμως είναι

όταν

δεν προλαβαίνεις

να του πεις

ένα

γαμημένο

αντίο

και..

πόσο

πολύ

το

αγαπούσες…